Occurrence of coltsfoot (Tussilago farfara L.) on arsenic contaminated area

Zanieczyszczenie środowiska związkami arsenu to ogromny problem wynikający z wysokiej toksyczności tego pierwiastka. Źródłami zanieczyszczenia środowiska arsenem są: - procesy wydobywania i przetwarzania kopalin arsenu, - energetyka węglowa, - przemysł wydobywczy, - przemysł hutniczy, - przemysł metalurgiczny. Zanieczyszczenie gleby arsenem powoduje jego dalszą migrację do środowiska wodnego (wody powierzchniowe i podziemne) i organizmów żywych występujących na skażonym terenie. Obecnie stosowane są różne techniki oraz sposoby remediacji gleb, zapobiegające negatywnemu wpływowi arsenu na środowisko. W celu usunięcia arsenu z gleby stosowane są sorbenty (zeolity, komposty, tlenki żelaza), mikroorganizmy (bakterie, grzyby), a także organizmy roślinne, które charakteryzuje różna tolerancja zanieczyszczeń. Rośliny mogą pełnić rolę: - bioindykatorów zanieczyszczeń (biowskaźników), - hiperakumulatorów zanieczyszczeń, - stabilizatorów terenu. Celem przeprowadzonych badań było określenie relacji stężeniowych między skażoną glebą, a nadziemnymi (liście z ogonkami i nadziemne części kłącza) i podziemnymi (podziemne części kłącza i korzenie) częściami rośliny. Pozwoliło to na dokonanie właściwego doboru metody usuwania arsenu z gruntu. Zebrane próbki roślin pochodziły z terenu, gdzie zanieczyszczenie arsenem obejmowało szeroki zakres stężeń, wynoszący 15-196 mg∙kg-¹. Stężenie arsenu w częściach nadziemnych rośliny wynosiło 0,1-5,5 mg∙kg–¹, natomiast w częściach podziemnych zakres stężenia arsenu utrzymywał się w przedziale 0,4-12,4 mg∙kg–¹. W niniejszym artykule określono także współczynniki podziału arsenu między części nadziemne i podziemne roślin, jak również współczynniki fitoekstrakcji względem nadziemnych części podbiału pospolitego.